Wystawa "Janusz Kusociński" - 16 lutego - 17 marca
Janusz Kusociński – ur. 15 stycznia 1907 r. w Warszawie, był synem Klemensa i Zofii Śmiechowskich. Początkowo interesował się grą w palanta i piłką nożną. Swoje pierwsze kroki na bieżni stawiał w Klubie Sportowym „Sarmata”.
W 1928 stał się członkiem klubu „Warszawianka”, w którym biegał aż do wybuchu wojny. W 1928 roku stał się trzykrotnym rekordzistą Polski na dystansie 5000 metrów. W 1931 startował 43 razy, stał się najlepszym sportowcem według „Przeglądu Sportowego”. Początek 1932 roku przyniósł mu Wielką Honorową Nagrodę Sportową. Zanim zdobył medal olimpijski pobił dwa rekordy świata – jeden 19 czerwca 1932 r. w Antwerpii podczas biegu na 3000 m oraz 30 czerwca w Poznaniu na 4 mile (ok. 6437 m).
Wystawa przygotowana przez Oddziałowe Biuro Edukacji Narodowej IPN w Łodzi będzie dostępna w Przystanku Historia IPN (ul. Marszałkowska 21/25 w Warszawie) od 16 lutego do 17 marca 2023 roku.
– Choć człowiek nie miał siły biegać, jak Kusociński powiedział: „Władek, start!”, to człowiek biegał. Miał on nie tylko autorytet, ale też pozytywnie wpływał na człowieka. Taką mam pamiątkę po nim – tak złotego medalistę igrzysk olimpijskich wspominał Władysław Gawdyn, żołnierz kampanii wrześniowej 1939 r., Armii Krajowej i II Armii Wojska Polskiego, podpułkownik w stanie spoczynku, więzień w czasach stalinowskich. Jego relacja właśnie ukazała się na portalu https://opowiedziane.ipn.gov.pl/.
Janusz Kusociński był jednym z najpopularniejszych sportowców Polski międzywojennej. Z powodu kontuzji kolana w 1933 r. przerwał swój start. Stopniowo zaczął odzyskiwać siły, by 1937 roku powrócić do formy. W 1939 ustanowił nowe rekordy Polski - 8 czerwca w Helsinkach na 5000 m i 3 mile. Realizację jego marzenia o wystartowaniu w maratonie Igrzysk Olimpijskich w 1940 roku uniemożliwił wybuch II wojny światowej. „Kusy” (taki pseudonim nadano sportowcowi) stał się jednym, z broniących stolicy – został członkiem pierwszego plutonu kompanii karabinów maszynowych 2 Batalionu 360 Pułku Piechoty. Po klęsce w wojnie obronnej wstąpił do konspiracyjnej Organizacji Wojskowej „Wilki”, przyjął pseudonim „Prawdzic”. 28 marca 1940 roku został aresztowany przez Gestapo. Torturowano go do czerwca 1940 roku. Został rozstrzelany w Palmirach.